Emri dhe zëri i saj kanë pushtuar skenat më të mëdha botërore, por pas perdeve, Ermonela Jaho mbetet një shpirt i brishtë që ka zgjedhur të mbajë hermetike jetën personale. Në një rrëfim të rrallë në programin “Rudina”.
Sopranoja tregoi për plagën më të madhe të jetës: humbjen e prindërve. Dhimbja se nuk mundi t’u gjendej pranë në momentet e fundit e ndjek ende, duke lënë një boshllëk që, siç thotë vetë, “s’e mbush dot asgjë”. Megjithatë, ajo beson se engjëjt e saj mbrojtës janë gjithnjë pranë, dhe se babai, i cili e pa në skenë për herë të fundit në “Madame Butterfly”, ia ka dërguar atë emocion edhe nënës.
Ermonela Jaho: Kanë ikur kur kam lënë Shqipërinë dhe ia kisha frikën gjithmonë. Kur lashë Shqipërinë atë thoja, uroj të mos ndodhë diçka e keqe që të mos u jem pranë prindërve dhe ua kisha frikën dhe ndonjëherë qaja vetëm duke menduar në qoftë se ndodh diçka dhe unë nuk jam aty? Fatkeqësisht, ndodhi për të dy prindërit dhe kur ikin prindërit mblidhesh vëlla, motër, familja lidhet më shumë.
Rudina Magjistari: Me shumë distancë nga njëri-tjetri në kohë?
Ermonela Jaho: Jo shumë distancë, mami përpara, babi nja dy vjet më mbrapa. Më lanë një boshllëk shumë të madh, siç lënë prindërit. Ikja e prindërve është diçka… janë dy kolona kaq të forta familja që nuk ta mbush më asgjë tjetër dhe sado rritemi etj, në fund mbetemi fëmijë të dikujt dhe ai boshllëku është një boshllëk që s’e mbush dot. Me kalimin e kohës kupton më tepër sakrificat që kanë bërë këta prindër për neve, ndoshta është klishe por prindërit shqiptarë janë shumë të sakrificuar dhe ai boshllëku e ndien gjithmonë e më tepër. Sa herë jam në skenë, është sikur i kam sytë e tyre mbi veten time.
Rudina Magjistari: Engjëjt e tu mbrojtës. A patën ata mundësi të shijonin suksesin tënd, ta mësonin suksesin tënd?
Ermonela Jaho: Babi po. Mami nuk arriti dot, mami iku përpara dhe s’më ka parë asnjëherë në skenë fatkeqësisht,e dhe kur kam qenë në Pallatin e Pionerëve nuk ka qenë e mundur, kështu që më ka ngelur pak, por i kam marrë shumë mamit atë karakterin e fortë dhe të brishtë në të njëjtën kohë, luftarake. Babi po, më ka parë me Madame Butterfly që ishte ëndrra e nënës sime sepse brezi i nënës sime, jepej filmi njëherë e një kohë, bardhë e zi i Madame Butterfly dhe më thoshte “unë do të vij të të shikoj kur të këndosh Madame Butterfly”. Fatkeqësisht, edhe për të kënduar Madame Butterfly, është një opera kaq e vështirë që të merr kohë, ti s’mund ta këndosh 20, 23 vjeç, kështu që unë arrita dhe ka qenë opera e fundit që babai ka aprë, Butterfly im i parë. Edhe në qoftë se ne besojmë në një dimension tjetër, ndoshta ka parë atë Butterfly, e ka marrë me vete për t’ia treguar nënës sime, ndoshta unë ngushëlloj veten.
