E dashura psikologe:
Kishte diçka që nuk shkonte prej muajsh – por unë i vija emra të tjerë: lodhje, stres nga puna, mërzitje e zakonshme në martesë. Ai rrinte gjithnjë më shumë jashtë shtëpisë, vonohej për darkë, shpesh thoshte se kishte “takime urgjente”, por vinte pa etje për të folur. Në fillim e kuptova si periudhë të rëndë. Nuk është se s’më donte – thosha vetes – vetëm po i binte pesha e jetës mbi supe.
Por filluan detajet e vogla: telefoni gjithmonë me vete edhe në banjë, një telefon tjetër që e quante “zyrtar”, aroma e një parfumi që s’ishte e imja, dhe vështrimi bosh kur flisja me të për gjërat më intime.
Nuk dua të tingëlloj si një grua xheloze. Nuk e isha. Por në heshtje, brenda vetes, më përpinte dyshimi. E shtypja. Nuk doja ta besoj që mashkulli që e kisha dashur me gjithçka në mua – burri që më mbajti dorën kur linda fëmijët tanë – mund të më gënjente kaq thellë.
Dhe pastaj… ndodhi ajo ditë.
Ai kishte ardhur nga “takimi i zgjatur”. Ishte i lodhur, me flokë të çrregullt dhe qafën të nxehur nga dielli i verës. Hodhi telefonin në komodinë, hoqi këmishën dhe hyri në dush. Uji nisi të bjerë, dhe ajo heshtja e zakonshme e shtëpisë, u bë edhe më e rëndë.
Më rrinte përpara ai telefon. Jo ai që njihja, por ai i dyti. E mora. Zëri më dridhej pa folur. Nuk kishte kod. U habita. Apo ndoshta e bëri nga vetëbesimi që unë s’do guxoja ta prekja.
E hapa. Ishin dhjetëra mesazhe me një emër që nuk më thoshte gjë – por çdo fjalë, çdo emoji, çdo “më mungon” që vinte nga ajo grua, ishte si goditje me thikë në bark. Ajo fliste për fundjavat e kaluara “në breg”, për dhuratën që i kishte sjellë “ai” nga udhëtimi në Milano (ku, sipas tij, ishte për seminar). I kishte dërguar një foto të shtratit të tyre – jo tonit.
Ai, burri im, i përgjigjej me fjalë që nuk ia kishte thënë kurrë më: “je gjëja më e bukur që më ka ndodhur”, “më jep paqe, më jep jetë”. Ato fjalë që dikur ia thoshte mua… ose ndoshta kurrë.
Zemra më rrihte sa s’mund të dëgjoja më ujin. Dola nga dhoma, por nuk qava. Jo ende. Dola në ballkon, mora frymë thellë, dhe në kokë më vinte vetëm një fjali: “Në këtë shtëpi, unë jam e panjohura.”
Kur doli nga dushi, e pashë drejt në sy. Në dorë mbaja telefonin. Ai u ngrirë. S’mund ta fshihte. S’mund të gënjente.
I thashë vetëm kaq:
“E lexova gjithçka. Dhe tani e di pse shtratin e ndanim vetëm fizikisht.”
Ai s’tha gjë. Heshtja e tij fliste gjithçka. Dhe ajo që më shkatërroi më shumë se tradhtia, ishte mungesa e ndjenjës në fytyrën e tij. Si një aktor që s’e mban më interesin për rolin e vet.
Më pas nisi lufta ime e heshtur me vetveten: ditë të tëra pa gjumë, pa urinë, pa fjalë. Mendova të ikja menjëherë. Por kisha nevojë ta përtyp dhimbjen para se ta flakja pas. Kisha nevojë të kuptoja që kjo nuk ishte faji im – dhe se dashuria ime nuk ishte e paktë, thjesht e panevojshme për dikë që kërkonte dy jetë.
Zgjodha veten. Nuk e bëra nga hakmarrja. E bëra sepse kuptova që askush s’duhet të rrijë aty ku është veç një version rezervë.
Përgjigja e psikologes:
E dashur, faleminderit që ke ndarë një histori kaq të ndjeshme dhe të dhimbshme. Dhimbja që përshkruan është reale dhe e thellë – dhe mënyra se si e ke përjetuar tradhtinë është krejtësisht e natyrshme për dikë që ka dashur me gjithë qenien.
Tradhtia nuk është vetëm shkelje fizike – është thyerje besimi, rrëzim i sigurisë, shpesh një goditje ndaj identitetit tonë si partnere, si gra, si nëna. Ajo çfarë ke përjetuar është traumë emocionale, dhe ajo kërkon kohë, mbështetje dhe shumë dashuri për veten për t’u tejkaluar.
Në rrëfimin tënd ka diçka shumë të rëndësishme: fuqia për të parë të vërtetën dhe për ta përballuar pa u thyer. Ti nuk je vetëm një grua e tradhtuar – je një grua që ka zgjedhur të mos heshtë, të mos zhytet në faj që s’i përket, dhe të marrë kontrollin mbi jetën e saj.
Ky moment është i dhimbshëm, por gjithashtu është një pikë kthese. Është fillimi i një rrugëtimi të ri, ku ti mëson të vlerësosh veten JO sipas dashurisë që të japin të tjerët, por sipas dashurisë që ke për vetveten.
Mos e përjetosh këtë si fund – por si fillimin e një të vërtete që të çliron.
Nëse ndien ende trishtim, konfuzion apo frikë për të ecur përpara, të sugjeroj me gjithë zemër të flasësh me një psikolog/e në mënyrë të rregullt. Sepse ti meriton të shërohesh, të qetësohesh dhe mbi të gjitha – të jetosh me të vërtetën dhe jo me një iluzion.
Je më e fortë se sa mendon. Dhe kjo plagë që sot djeg… një ditë do të jetë dëshmi e forcës tënde.
Me respekt dhe mbështetje,
Psikologia
