Qumësht pluhur në sheshxhirim dhe Al Pacino që dëmtohet, gjithçka nuk dinit për filmin ikonik “Njeriu me shenjë”

Në një natë të ngrohtë pranvere në mars të vitit 1983, Al Pacino po jepte gjithçka për të xhiruar skenën e fundit të “Scarface” (“Njeriu me shenjë”).

Ai tha batutën e famshme: “Përshëndete shokun tim të vogël”, duke mbajtur një automatik M16 duke qëlluar pa dallim në çdo gjë që lëvizte. Pasi qëlloi 30 fishekë dhe hodhi disa granata, dora e tij e majtë preku aksidentalisht tytën përvëluese të armës, duke i shkaktuar një djegie të rëndë.

Pacino u dërgua me urgjencë në spital. Një mjeke e pa burrin me rroba të përgjakura pothuajse me përbuzje. Kur përgatiteshin të pastronin plagën, ajo e pyeti nëse ai ishte Al Pacino. Kur ai e konfirmoi, ajo tha: “Në fillim mendova se ishe ndonjë endacak…”

Kjo ngjarje në spital hap autobiografinë e Pacinos, “Sonny Boy” e cila përqendrohet te “Scarface”, filmin tashmë legjendar, që u konsiderua jashtëzakonisht i dhunshëm për kohën e tij. Pacino luajti rolin e Tony Montana, një emigrant kubanez, ngritja e të cilit në pushtet ishte e përgjakshme, përfshinte vrasje, tradhti, marrëveshje me bosët e drogës dhe një grua fatale.

Sipas librit, Pacino u frymëzua për të ribërë filmin “Scarface” pasi pa filmin origjinal të vitit 1932 të drejtuar nga Howard Hawks me disa miq. Versioni i ri zhvillohej në Amerikën bashkëkohore, gjatë valës së emigracionit kubanez të vitit 1980 nën Presidentin Jimmy Carter. Atëherë 125 mijë kubanë u larguan nga ishulli me bekimin e Fidel Castros dhe mbërritën me anije në Florida, duke kërkuar një fillim të ri.

Ideja për të zgjedhur kubanezë në rolet kryesore erdhi nga regjisori i parë, Sidney Lumet, gjë të cilën skenaristi Oliver Stone e mbështeti. Por, Lumet e kuptoi shpejt se vizioni i tij – një film socio-politik – përplasej me sagën e përgjakshme që parashikonte producenti Martin Bregman, miku i ngushtë i Pacinos.

Kështu që Lumet u largua pasi lexoi skenarin dhe regjisori Brian De Palma e mori përsipër. Ndërkohë, Pacino mori mësime intensive të gjuhës dhe theksit nga Steven Bauer, aktori i vetëm kubanez në kast.

Problemet filluan menjëherë. Kur ekipi i xhirimit mbërriti në Miami, komuniteti lokal kubano-amerikan, i vetëdijshëm për përmbajtjen e filmit e kundërshtoi me forcë. Si rezultat, xhirimet u zhvendosën kryesisht në Los Angeles, Santa Barbara dhe Kaliforni, me vetëm disa skena të xhiruara në Miami. Xhirimet zgjatën nga 22 nëntori 1982 deri më 6 maj 1983.

Tony Montana u bë ‘fantazia fajtore’ e miliona njerëzve – duke u ngritur nga një larës pjatash në një bos kokaine që bënte marrëveshje multimilionëshe. Kushdo që i dilte në rrugën e tij eliminohej shpejt nga “cara cicatriz” (“fytyra me shenjë”), i cili jetonte sipas motos “Bota është e jotja” dhe ngjitej në majë me një shpejtësi marramendëse.

Por ngritja meteorike e Tony-t ishte e destinuar të përfundonte me një rënie spektakolare – e përshkruar në skenën e fundit të filmit.

Pacino, i cili thuhet se kishte marrë viza të vazhdueshme kokaine (De Palma nuk e konfirmoi kurrë nëse droga ishte e vërtetë; Pacino e mohoi), shkon në luftë kundër një ushtrie të vogël të dërguar për ta vrarë atë.

Kokaina e parë në ekran ishte qumësht pluhur, megjithëse legjenda urbane sugjeron se droga të vërteta ishin të pranishme në sheshxhirim, të fshehura nga Oliver Stone – i cili ishte në rikuperim në atë kohë. Megjithatë, e vërtetë është se Steven Spielberg, duke vizituar sheshxhirimin, drejtoi skenën e fundit me lejen e De Palma-s duke përdorur një kamerë të vetme. Kjo është pamja e Pacinos në dysheme, i tërbuar, me shkumë në gojë, duke u përpjekur të rimbushë M16-ën e tij.

Pas xhirimeve dhe montazhit, De Palma duhej ta riregjistronte filmin tre herë për të marrë vlerësimin që dëshironin. Fjala “fuck” u përdor 207 herë dhe 42 njerëz u vranë në ekran. Por në fund, De Palma dorëzoi versionin origjinal për t’u shfaqur në kinema.

Kritikët e kritikuan filmin, por publiku e admiroi atë – veçanërisht reperët gangsterë që e trajtuan si një shkrim të shenjtë. Në vitet që pasuan, shumë prej atyre kritikëve ndryshuan mendje. Dhe nëse e gjykojmë vlerën e një filmi nga ndikimi i tij kulturor, Scarface tani konsiderohet si një nga filmat më të mëdhenj dhe më me ndikim të të gjitha kohërave.