Astronauti i NASA-s që jetoi për 178 ditë në hapësirë ndryshoi mendim për jetën në Tokë: Po jetojmë të gjithë një gënjeshtër

Të gjithë po jetojmë në një gënjeshtër, sipas një astronauti që qëndroi nëpër hapësirë ​​për 178 ditë. Me siguri nëse të gjithë do të kalonim kaq shumë ditë duke ardhur rreth Tokës me një shpejtësi prej rreth 17,500 mph, atëherë mënyra se si i shohim gjërat do të ndryshonte në mënyrë drastike. Epo, mesa duket kështu ndodhi me ish-kozmonautin e NASA-s, Ronald Garan.

Duke folur për Big Think, ai tha:

Kur ne e shohim planetin tonë nga perspektiva e hapësirës, disa gjëra bëhen të pamohueshme. Ne vazhdojmë të përpiqemi të merremi me çështje të tilla si paralajmërimi global, shpyllëzimi, humbja e biodiversitetit si çështje më vete, kur në realitet ato janë vetëm simptoma të problemit themelor. Problemi është se ne nuk e shohim veten si planetarë.
Ai shpjegoi se kur pa nga dritarja nga ISS, vuri re të gjitha hollësitë e pabesueshme të atmosferës së planetëve tanë. Ndër të tjera ai shtoi se:

Në atë moment unë u godita kur arrita të kuptoj se ajo shtresë e hollë si letër mban gjallë çdo gjallesë të vetme në planetin tonë. Unë pashë një biosferë të ylbertë që bashkohej me jetën, nuk pashë një ekonomi, por duke qenë se sistemet tona të krijuara nga njeriu trajtojnë gjithçka, duke përfshirë vetë sistemet e mbështetjes për jetën e planetit tonë, si një degë tërësisht në pronësi të ekonomisë globale, është e qartë nga pika e favorshme e hapësirës se ne po jetojmë një gënjeshtër.

Po, 62-vjeçari beson se njerëzimi ka një pikëpamje krejtësisht të gabuar për jetën e përditshme por ishte vetëm falë përvojës së tij të mirëfilltë jashtë kësaj bote që ai arriti në atë përfundim. Ish-astronauti e bëri filozofinë e varrit një pasqyrë të madhe se si ai e parashikon pamjen e tij të re për jetën. Garan shpjegoi:

Zgjohem çdo mëngjes në shtratin tim, por zgjohem edhe në një planet. Në terma afatgjatë, unë jam shumë optimist, sepse shoh qartësisht një unitet të lulëzuar që përhapet në të gjithë planetin, një vetëdije të lulëzuar për natyrën tonë të ndërvarur. Kjo vetëdije përfundimisht do të arrijë masën kritike dhe kur të arrijë masën kritike, atëherë ne do të jemi në gjendje t’i zgjidhim problemet me të cilat përballet planeti ynë. Duhet të na japë guxim gjatë këtyre kohëve të vazhdojmë të bëjmë atë që dimë se është e drejtë dhe të mos heqim dorë nga shpresa sepse do të shohim agimin. Dhe kur ne mund të evoluojmë nga një mendësi dydimensionale “ne kundrejt tyre” dhe të përqafojmë realitetin e vërtetë shumëdimensional të universit në të cilin jetojmë – atëherë ne nuk do të notojmë më në errësirë, ne do të largohemi nga shpella. Është një e ardhme në të cilën ne të gjithë do të dëshirojmë të jemi pjesë – kjo është thirrja jonë e vërtetë./LIVING