E pashë Matildën të thinjur, në një buzëmbrëmje ndërsa në heshtje e disi e përhumur hapin hidhte në rrugë.
Sikur të ishte e dashura ime e hershme një çast ndala hapin;
më ngjau, si një xixëllonjë e plagosur tek drita e syve, në buzë.
E pa vënë re nga askush ylli i hershëm ikte përgjatë bulevardit
ndërsa hapin lehtë hidhte dhe përkundej në të sajin trishtim.
E ndoqa krejt padashur drejt qendrës deri te kulla e sahatit.
E lodhur m’u duk dhe e dërrmuar, sikur kërkonte ndihmë.
Por ajo, mospërfillëse ikte pa ia ndjerë për mua dhe për turmën,
as për trokitjen e hapave pranë e vezullimin e gënjeshtër përreth.
Turma, që e mahnitur ndalte e me vështrime e gjuante dikur rrugës,
tani nuk e di, cila është thinjoshja e përhumbur e shikimin s’ia hedh.
E pashë Matildën, yllin dritë venitur në një buzëmbrëmje marsi,
në qytetin ferr ku vetëm dhëmbët e dordolecëve zhulësa ndrijnë.
E pashë dhe si pas një ylli të sapo këputur nga qiejt zgjata hapin
e thashë: “Në ferr të jesh një shpirtndritur është mëkat e mallkim!”
(Kujtim M Hoxha)/aktoretshqiptare.com
